— Ben Ik mezelf aan het verliezen —

Graag zou ik het volgende willen weten: – Al heel mijn leven heb ik moeite gehad met de dagelijkse dingen. vanaf mijn kindertijd was ik heel druk overdag, maar ‘s avonds sliep ik al weer heel vroeg (voor ‘bedtijd’). Ook was ik erg driftig wanneer ik iets niet kon (onmacht) of wanneer iets mij niet aanstond of als iemand mij boos maakte (ongeacht wie het was). Ik ben toen door mijn ouders/ leraren/ artsen onder therapie gezet om dit onder controle te houden, en ook om te kijken wat er allemaal in mijn hoofd ‘rondspookte’ wanneer ik dus zo driftig werd. Na verschillende sessies en oefeningen kwamen ze erachter dat ik wel wat weg had van “adhd/ add/ odd/ autisme” maar hebben nooit een echte diagnostiek gedaan, omdat mijn ouders bang waren dat ik een Label kreeg (wel was 100% duidelijk dat ik dyslectisch ben) Ze waren bang dat ik dan niet naar een normale school kon, en dat mijn toekomst ermee in gevaar zou komen. * Ze hebben toen gekozen om mij zoveel mogelijk hulpmiddelen te geven in de vorm van extra hulp/aandacht op de basis school. ** Dit hield in dat ik een eigen “vertrouwenspersoon/-Psycholoog” kreeg, waar ik altijd terecht kon en zo kon ik mijn “probleem” redelijk onder controle houden tot ik in de 3e klas Vmbo zat. ***daarna ging het weer geleidelijk bergafwaarts***

— Ik kreeg weer last van boosheid aanvallen, begon slechter te slapen, slechte concentratie en werd alsmaar vermoeider.
Ondanks alles haalde ik mijn diploma met redelijke cijfers en moest ik daarna beginnen aan het “echte leven”. De harde werk/prestatie-maatschappij zoals ik het noem.
Iedereen dacht dat alles goed ging met me, omdat ik dat altijd zo liet zien. Maar de werkelijkheid was anders (zoals eerder beschreven hierboven)
Ik begon met werken, kwam in een wereld waarin ik alles zelf moest doen en had al snel door dat ik verder achteruit ging.
— Mijn werk heb ik echter nooit laten verslonzen, want mijn gedachte is altijd: Werk mag er niet onder lijden, ik moet mijn Uiterste best doen om mijn werk 200% goed te doen. (dat was al sinds mijn eerste cijfer rapporten vanaf de basisschool en is tot heden nog steeds zo)

Na 5 jaar werken, ups en downs en veel overwerken (ik deed alles voor mijn baan) kwam ik thuis te zitten met een ‘lichte Burn-out/Depressie’. Ik heb 2,5 maand via psycholoog gesprekken gehad en heb die tijd ook Citolapram moeten slikken (hielp beide niet echt, ik voelde me meer een proefkonijn voor de psycholoog)
— ze hebben ASS-diagnostiek gedaan, uitkomst was dat ik dat niet had, maar dat alles kwam door mijn Dyslexie. en werd na de uitslag gesprek weer naar huis gestuurd.
Ik heb nog even proberen te rusten (2 weekjes) maar begon daarna al weer met werken. Want als er niets gedaan/gevonden kan worden, dan heeft het voor mij ook geen zin om er langer bij stil te zitten.

**** Nu ben ik weer 5 jaar verder, en ben ik 27 jaar en nog steeds weet ik niet waarom ik zoveel moeite heb met de dagelijkse dingen zoals:
– WERK: ik raak snel gefrustreerd/ gedesorienteerd als iets fout gaat. moet me voordurend verontschuldigen om die dingen. en als het zodanig fout gaat neem ik domme impulsieve beslissingen, zoals Ontslag (omdat ik me dan niet meer durf te laten zien, na bijv.: een zware driftbui).

– Familie/-Vriendenkring onderhouden lukt mij vaak niet omdat ik niet goed tegen veel prikkels van buitenaf kan. Ik spreek ook alleen 1-op-1 af met mensen.
( laat staan verjaardagen of uitgaan enz… Dat lukt mij nu helemaal niet mee, alleen het idee geeft mij al te veel spanningen, migraine enz.)

** Ook drukke plekken vermijd ik steeds meer. eigenlijk kom ik alleen nog daar wanneer dat echt nodig is (boodschappen of hele belangrijke afspraken)

Sorry voor dit lange verhaal (het lukt mij nooit iets kort en duidelijk op te schrijven, en waarschijnlijk ben ik ook al dingen vergeten te benoemen)
***dit is voor mij al een echte samenvatting, als je snapt wat ik bedoel***

Mijn vraag is nu: Wat is er met mij aan de hand? ben ik zelf gewoon gek? Hebben behandelaars wel voldoende gediagnosteerd?

iedereen in mijn omgeving: familie, bekende, oudcollega’s geloven nog steeds heilig dat ik een Auti ben, en dat ik door alle omstandigheden nu ook een angststoornis heb.
zelf heb ik dat vermoede ook wel, maar als dat zo is, dan hadden de dokters/ ASS- Specialisten dat toch ook wel gediagnosteerd en mij (eventueel) daarna kunnen helpen om mijn leven weer sterker te maken?.

(nogmaals sorry als dit erg verward overkomt)