Ik ben 24/7 bezig met mezelf af te vragen of ik gelukkig ben. Ik heb al vaak zelfmoordgedachten gehad. Dit begon nadat mijn mama een paar jaar geleden een zelfmoordpoging had ondernomen. Ik wil vaak huilen om geen enkele reden of wanneer ik om iets klein en belachelijk gefrustreerd raak. Ik wil mijn vrienden wel zien, maar ik zeg altijd af op het laatste moment en dan blijf ik op mijn kamer. Ik heb geen zin om te communiceren met mensen en sociaal te doen. Ik zal dan voor even gelukkig zijn, maar ik weet dat het niet lang zal duren. De reden waarom ik denk dat ik OCD heb begon bij mijn familie die het zei omdat alles op mijn bureau symmetrisch en op kleurvolgorde ligt en ik kan er niet tegen als iemand iets verandert. Wanneer ik ga douchen check ik ook meerdere keren of de deur gesloten is terwijl ik weet dat ik die gesloten heb. Dit heb ik ook met de garagepoort. Ik herinner me ook dat ik vroeger eens het gevoel had dat ik iedereen in de ogen moest kijken voor ik naar mijn kamer ging anders zou er iets erg gebeuren. En wat vooral de reden is zijn gedachten die ik heb, die ik echt niet wil hebben over mijn geloof en als ik denk aan scherpe voorwerpen krijg ik pijnlijke of gewelddadige gedachte. De reden dat ik dit alles niet durf zeggen is omdat ik deze zaken pas vooral opmerkte nadat ik alles over OCD gelezen had. Nu heb ik dus het gevoel dat mijn situatie is zoals vraag ‘Denk niet aan een roze olifant. Aan wat denk je?’ Ik denk dus dat ik OCD heb en denk ‘ik wil die gedachten niet hebben’ waardoor ik ze net wel krijg. Ik weet niet of het interessant is maar mijn opa heeft schizofrenie en mijn mama heeft depressie.
