Zoals iedereen zal ik ooit eens in een ziekenhuis worden opgenomen.
Op zich normaal in deze maatschappij.
Ik ben echter onder begeleiding van een psychiater (autisme en hooggevoeligheid). De laatste 20 jaar krijg ik bepaalde jeugdtrauma’s niet geherconditioneerd.
Posttraumatische trauma’s :
– legerdienst, onder dwang moeten slapen in een kazerne tussen andere miliciens (niet naar huis mogen)
– tijdens legerdienst gedwongen opsluiting in hospital Nederoverheembeek, enorme paniekaanvallen, zelfs zelfmoordgedachte
Na mijn legerdienst heeft het 20 jaar goed gegaan, zelfs op vakantie kunnen gaan (dus ook niet thuis slapen).
Maar 20 jaar geleden lukte ook dat niet meer, paniekaanvallen als ik niet thuis kon slapen (dus vroeger dan gepland naar huis, 3 keer opnieuw geprobeerd, telkens mislukt).
Nu is mijn vader opgenomen op geriatrie (ziekenhuis) voor een ontsteking op de galwegen. Na 2 dagen was hij weer de oude, doch de dokter ontslaat hem niet uit het ziekenhuis (al 14 dagen – geen reden). Al van de eerste dagen projecteer ik het verblijf van mijn vader op mezelf. Ik heb nachtelijke paniekaanvallen (opsluiting ziekenhuis).
Wat moet ik aanvangen als ik ooit in een ziekenhuis terecht kom ?
Hoe ga ik die dagen daar kunnen doorstaan ?
Mijn vrouw en omgeving lacht me uit. Wordt tijd dat je een man wordt.
